De eerste week overleefd!

Lieve allemaal,

Alweer een week geleden dat we vertrokken vanaf Schiphol, en er is al zoveel gebeurd! Aan de toeristische dingen zoals een bezoek aan de Gateway Arch, een boogvormig monument van 192 meter hoog dat tevens een van de belangrijkste symbolen van de stad is, zijn we nog niet toegekomen. En ook een bezoek aan een tour langs bier brouwerijen staat nog op ons lijstje. St. Louis is namelijk echt een bierstad en de thuisstad van Budweiser. Echter, in St. Louis heb ik nog maar een biertje op, wat natuurlijk een schande is. Zeker zo in het carnavalsweekend! Gelukkig was het wel een lekker, lokaal gebrouwen biertje en het smaakte een beetje zoals Grolsch. Alleen de naam ben ik alweer vergeten. Hoog tijd om allerlei lokaal gebrouwen bier te proeven dus! En natuurlijk staat ook hoog op ons lijstje om eens een keer te gaan schieten op een shooting range. Dat is een schiethal waar je zelf verschillende soorten geweren en pistolen kunt uitproberen. Deze dingen zijn er helaas nog niet van gekomen, maar we hebben nog tien weken, dus het moet vast lukken om dit in ons drukke schema te plannen. Tot nu toe was ons programma namelijk binnen no time al vol: proberen Thirza’s backpack naar St. Louis te laten komen (wat nog niet gelukt is), een Amerikaans mobieltje aanschaffen, proberen gezonde boodschappen te scoren, de buurt verkennen en afspreken met mensen die we hebben ontmoet via Couchsurfing namen teveel tijd in beslag. En ook Mardi Gras moest natuurlijk gevierd worden!

Mardi Gras is een soort carnaval. In New Orleans is het grootste Mardi Gras feest van het land, St. Louis heeft het op twee na grootste feest! Dit hoorden we pas van de mensen hier toen we in St. Louis aankwamen. Het feest vindt plaats in de wijk Soulard en bestaat uit een parade en veel drank. Met name jongeren komen erop af en zij reizen hiervoor vaak wel een of twee uur. Het idee is dat je de parade kijkt en probeert zoveel mogelijk kettingen op te vangen. De kleuren van het feest zijn met name groen, paars en goud en ook de kettingen zijn in voornamelijk te vinden in deze kleuren. Kettingen verzamelen kan gedaan worden door kettingen te vangen die vanaf de paradewagens worden gegooid, of je kan je borsten laten zien aan een jongen en dan krijg je ook een ketting. Ik wist niet dat dat laatste echt bestond. Ik kende het alleen uit Amerikaanse films, maar het is dus echt een ding. Wij hebben natuurlijk netjes onze beads, zoals de kettingen heten, verzameld door ze te vangen vanaf een paradewagen. Tijdens de parade dronk men volop, want het is een van de weinige dagen of zelfs de enige dag dat men in het openbaar mag drinken in de Verenigde Staten. Wij hebben met name genoten van de parade en de sfeer eromheen. Dronken worden op een plek die je niet kent vonden wij toch niet zo’n goed idee ;). Na de optocht ging iedereen de straten in en naar kleine barretjes. Wij moesten nog een hele weg terug lopen naar onze eigen wijk. Dit duurde wel een vol uur. In totaal hebben we zo’n tien kilometer gelopen en dat konden onze voeten zeker voelen!

Naast Mardi Gras, moest er natuurlijk gecouchsurfd worden. Courchsurfen is een soort site waar je contact kan leggen met de lokale bevolking. Je kunt dan met hen afspreken om wat te drinken, zodat zij je wat kunnen vertellen over hun stad, en soms kan je zelfs bij iemand slapen. Via Couchsurfing hebben we al verschillende mensen leren kennen. Zo hebben we onder andere een Braziliaanse student leren kennen die een PhD doet in economie en wiskunde. We hadden met hem afgesproken in onze straat, waarna hij ons heeft rondgereden door de stad en ons onder andere de wat slechtere buurten laten zien waar veel verlaten panden te vinden zijn. Daarna zijn we met hem en zijn Argentijnse vriend wezen eten in een pizzeria in Delmar Loop. Dat is een wijk die Downtown is, en dus echt in het centrum van St. Louis ligt. Aangezien we tot nu toe alles nog moeten aflopen, we hebben helaas nog geen fietsen kunnen fiksen, waren we hier nog niet eerder geweest. Toen we daar liepen kreeg ik het gevoel dat we opeens in een andere stad waren. Het had zelfs wat weg van Wallstreet. Mensen liepen op straat, er waren veel jongeren en ze waren wat meer gekleed zoals wij. Met name de skinny jeans, die je ergens anders in de stad niet tegenkomt, droeg men hier volop. De pizza was verrukkelijk met een dunne korst. Heerlijk om iets te eten dat niet vet is! Pizza’s met een dunne korst zijn de specialiteit van St. Louis en dat komt goed uit, want die zijn ook mijn favoriet. In het restaurant was het niet de bedoeling dat ieder voor zich een pizza bestelde. Nee, je bestelt samen een pizza die op een soort ijzeren etagère komt te liggen en vervolgens neem je allemaal een stuk. Wanneer één pizza niet voldoende blijkt te zijn, bestel je een volgende. Na het eten bood hij aan dat we bij hem mochten blijven slapen en meegaan naar een feestje, maar we besloten toch dat we liever hadden dat hij ons naar huis zou brengen.

Tevens via Couchsurfing hebben we een man ontmoet die ons mee wilde nemen naar het noorden van St. Louis. Hij haalde ons op in een zwarte pick-up van 35000 dollar! Om hem te leren kennen hebben we eerst gegeten in een Afghaans restaurant, waar het eten echt véél te pittig was. Vervolgens reden we naar een Poetry Slam toe, in het noorden van de stad. Dit moest wel gebeuren in een andere auto van hem: een Volvo van 2000 dollar. Hij vertelde dat we ook wel met die andere zouden kunnen, dat had hij één keer gedaan, maar het was slimmer en meer streetsmart om een goedkopere auto te nemen. Gewoon om zeker te zijn dat we geen gemakkelijk doelwit zouden zijn. En zo reden we dus naar het noorden van de stad, waar de meeste blanke mensen nooit (durven te) komen. Er is vroeger, ten tijde van de segregatie, namelijk een grens getrokken door de stad heen. De grens ligt bij een lange straat die Washington Avenue heet en als een grote horizontale lijn door de stad loopt. Ten zuiden van de lijn woonde de blanke bevolking en ten noorden de zwarte bevolking. Vandaag de dag is deze lijn nog steeds zichtbaar. Ten noorden van de lijn bestaat de bevolking voor 96% uit Afro-Amerikanen. Wanneer je als blanke ten noorden van de lijn komt vraag men zich af wat je daar komt doen. Er zijn daar immers nauwelijks winkels en de criminaliteitscijfers zijn er hoog. Er is nog meer leegstand dan in de rest van de stad en veel huizen en zelfs flats zijn volledig vernietigd. Het heeft wat weg van een spookstad. Wij zelf hebben geen onveiligheid ervaren toen wij in het noorden waren. Echter, we gaan het natuurlijk ook niet opzoeken, want de waarschuwingen die we steeds krijgen zullen wel niets voor niets gemaakt worden richting ons. Na een ruim kwartier in de auto, kwamen we aan bij het pand waar de Poetry Slam gehouden zou worden. Toen we naar binnen gingen keken verschillende gezichten ons aan. Het was een klein evenement en er waren zo’n 20 aanwezigen. Ik had de indruk dat iedereen elkaar kende. De meeste aanwezigen waren jongeren en allen waren Afro-Amerikaans. Het was vreemd, maar juist ook heel goed, om eens te ervaren hoe het is om zelf tot een minderheid te behoren, ook al is het maar voor een paar uur. Verschillende jongeren traden op. Er waren raps, gedichten en zang. Het raakte me. Ze vertelden over hun leven. Levens waarnaast het mijne de hemel lijkt. Toen ik daar was besefte ik pas werkelijk wat voor oneerlijk voorrecht het is om geboren te worden met een blanke huidskleur, zodat men altijd van het positieve in je uitgaat en je niet bang hoeft te zijn voor de politie, in een huis waar je twee fijne ouders hebt, die ervoor kunnen zorgen dat je naar school kunt gaan. Terwijl andere jongeren het ontzettend slecht hebben getroffen, simpelweg door de plek waar hun wieg staat. We hebben met een aantal jongeren na afloop gesproken. Tot nu toe waren deze Afro-Amerikaanse jongeren het vriendelijkste tegen ons van alle mensen die wij zijn tegengekomen in de Verenigde Staten. Het is een fijn toeval dat hen leren kennen en horen over hun leven, de reden was dat we graag naar St. Louis wilden. We gaan dus zeker nog weer met hen afspreken!

Gisteravond is het begonnen te sneeuwen en ook vandaag blijven de vlokken uit de lucht vallen. Het is ondertussen al -6 en de sneeuw blijft dus goed liggen. Mede daarom hebben we besloten er maar een rustig dagje van te maken, hoewel we ook vanuit onze kamer de sirenes prima kunnen horen loeien. Onze wijk behoort niet tot een van de veiligste wijken van St. Louis. Men is op het moment bezig om deze wijk te verbeteren en het openen van winkels en barretjes er te stimuleren. Met name zijn er in Cherokee street, een beetje de Dorpstraat van de wijk, veel Mexicaanse bakkers en barretjes te vinden. OOok zijn er een hoop kunstenaars. In onze wijk bestaat de bevolking voor ongeveer 50% uit Afro-Amerikanen en voor de andere 50% procent uit Mexicanen. Zelf hebben we ons nog niet onveilig gevoeld hier, maar we schijnen toch echt in een van de slechtere wijken te wonen ten zuiden van de Washington Avenue lijn. We horen minstens 30 of 40 sirenes per dag en in november is er nog iemand op de hoek van onze straat neergeschoten. Ook schijnt het beter te zijn om niet de achteruitgang van ons huis te nemen. Dat is een plek waar je overdag niet graag wilt lopen en zeker ’s nachts niet, schijnt het. Iedereen in Nederland heeft natuurlijk gezegd dat ik goed op mezelf moet passen, dus ik zal de adviezen die we krijgen niet in de wind slaan hoor ;). Vandaag staat op ons programma om verschillende documentaires te kijken en vanavond hebben we afgesproken met een andere man via Couchsurfing. We blijven dus lekker druk en hopelijk komen we snel toe aan de toeristische hotspots. Ik zal jullie op de hoogte blijven houden van mijn belevenissen!

Liefs Eline