Liefde is de enige oplossing
Blijf op de hoogte en volg Eline
27 Maart 2016 | Verenigde Staten, Saint Louis
Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik mijn gebruikelijk blog geschreven heb. Ik heb vorige week namelijk een stuk geschreven voor de studievereniging van Culturele Antropologie: Djembé. Voor hen heb ik een standaard dag beschreven in ons leven van een antropoloog in het veld, tijdens het doen van onderzoek. Doordat ik twee weken geen verslag heb gedaan van onze belevenissen hier, heb ik weer genoeg te vertellen.
Op dit moment hebben we 20 interviews afgenomen. Deze hebben we ook allemaal al uitgetypt, wat ontzettend veel werk is! Per uur aan interview, ben je wel 3 tot 4 uur bezig met uittypen. Je kunt wel nagaan dat we blij zijn als er eens een informant tussen zit die minder dan een uur praat. Helaas (eigenlijk ook heel fijn hoor), was er deze week een informant die meer dan twee uur nuttige informatie aan ons verteld heeft. Het uittypen van interviews is erg tijdrovend werk, maar zorgt er wel voor dat ons onderzoek goed verloopt en dat we een mooi overzicht hebben. Afgelopen weekend hebben we onze tweede rapportage ingeleverd, en daarin hebben we een paar prachtige citaten kunnen verwerken uit de interviews. Het beantwoorden van onze deelvragen, en daarmee ook onze probleemstelling, lukt mede daarom ontzettend goed. Wel merken we dat activisten onderling ook erg verschillen van elkaar, hoewel dat op het oppervlak vaak niet zo lijkt. Dit is met name zo op het vlak van de verschillende rollen die blanke en zwarte activisten hebben. Maar ook op het gebied van welk doel zij hebben als activist. Sommigen richten zich enkel op racisme, anderen nemen ook seksisme en homorechten erbij. En nog weer anderen richten zich op het neerhalen van het hele kapitalistische systeem.
De afgelopen weken hebben we als heftig ervaren. Het blijft echt onveilig hier en dat merken we steeds opnieuw weer. We hebben voor de grap een lijstje met manieren waaraan we dood kunnen gaan opgesteld: door neergeschoten te worden door iemand die ons wil beroven of door iemand uit een bende, door gekidnapt te worden op klaarlichte dag, door gegijzeld te worden door iemand die we hebben leren via Couchsurfing of iemand die we net hebben leren kennen op een evenement en die toch onbetrouwbaar blijkt te zijn, door een aardbeving, door het voedsel dat we hier eten dat niet eens wordt goedgekeurd in Nederland en door aangereden te worden op de fiets, bijvoorbeeld door een van de vele dronken bestuurders. Ik snap dat het niet fijn is om dit te lezen, maar het is al helemaal niet fijn om met deze dingen 24 uur per dag bezig te moeten zijn. We horen soms ’s avonds een stuk of acht schoten snel naar elkaar, en praten er dan wat overheen. Het heeft namelijk geen nut om constant bang te zijn, maar we blijven wel steeds alert. Ook maken we dus volop grappen over de onveiligheid, op die manier proberen we ermee om te gaan. Zo zeggen we tegen elkaar dat sirenes een heerlijk slaapliedje zijn. En de vogeltjes die we buiten horen fluiten, die fluiten wat vreemd. We hebben een astma-vogeltje, een adhd-vogeltje, een vogeltje dat het geluid nadoet van een stoplicht, maar ook eentje die het geluid nadoet van een semiautomatisch geweer. In Nederland zou ik bij geen enkel geluid denken: oh, dat lijkt op een wapen. Maar hier is dat anders. Daarnaast vertelde ik dat mensen vaak gedronken hebben achter het stuur. Mensen in St. Louis rijden namelijk zelfs voor Amerikanen boven gemiddeld vaak dronken in een auto. En met St. Patrick’s Day, zei een informant tegen ons, is het echt ontzettend normaal. Hoe komt men immers anders van huis naar de kroeg en weer terug? Ook zijn we gisteravond nog ontzettend geschrokken, omdat we een geluid beneden hoorden, terwijl de mensen met wie we wonen een aantal dagen op vakantie zijn in een andere staat. Gelukkig bleek het een vriendin te zijn van de mensen met wie we woonden. Maar voor een kwartier lang dachten we dat er een inbreker in ons huis was. Nu is dat al niet fijn in Nederland, maar hier heeft iedereen een wapen en in St. Louis zijn er bendes. Aan het lijstje met manieren om dood te gaan, kunnen we dus nu ook het krijgen van een hartaanval toevoegen.
Verder hebben we ook veel ondernemen deze twee weken. Zo zijn we naar een geldinzamelingsactie geweest in onze buurt, waar we wat hebben gegeten en de film Amélie gezien hebben. Thirza vond het een hele mooie film. Mijn smaak was het niet helemaal. Ook zijn we voor het eerst samen uit geweest. Oom het veilig te houden besloten we dat in onze straat te doen. We hebben wat cocktails gedronken en lekker gedanst. Door alle onveiligheid hadden we behoefte om ons even te voelen zoals we ons in Nederland voelen. Lekker dansen en losgaan. De avond na het stappen zijn we uit eten geweest in een restaurant waar iemand optrad die we tijdens het uitgaan hadden leren kennen. Verder hebben we vorige week karaoke gedaan in een karoake bar. Samen met de mensen met wie we wonen hebben we “Love The Way You Lie” van Eminem en Rihanna gezongen. Thirza, ik en de vrouw met wie we wonen deden het stuk van Rihanna. En de man met wie we wonen, die rapte vol overtuiging het stuk van Eminem. Daarnaast hebben Thirza en ik hebben ook nog een liedje van de Backstreetboys vertolkt. Afgelopen week zijn we naar een viering van de internationale vrouwendag geweest. Daar hebben we geluisterd naar sprekers over vrouwenemancipatie en over bescherming tegen HIV/AIDS. We hebben Afrikaans gedanst en ademhalingsoefeningen gedaan. Ook heb ik een workshop gevolgd in het binden van een Afrikaanse doek over je haren. Dit was in het teken van vrouwen die HIV/AIDS hebben, een chemo-kuur moeten ondergaan, of andere problemen hebben waardoor hun haar erg dun is geworden of zelfs helemaal uitgevallen is. Er werd geleerd hoe zij mooi een hoofddoek kunnen dragen om hun hoofd te bedekken en zich vrouwelijk te blijven voelen. Deze vaardigheid wordt geleerd aan vrouwen in een informele setting, een soort keukentafel omgeving, waarin dan ook plaats is om te praten over seksuele voorlichting en seksueel overdraagbare aandoeningen zoals HIV/AIDS.
Gisteravond zijn we ook nog naar een informatieavond geweest over het gerechtssysteem in deze regio. St. Louis wordt omringd door vele kleine nederzettingen die ieder een eigen rechtbank hebben. Sommige rechtbanken zijn maar één keer per maand, vier uur achtereen, open. Er worden dan in één keer zo’n honderd lopende zaken “afgewerkt”. De rechter heeft geen aandacht voor het individu. Deze slecht functionerende rechtbanken zijn er niet om toen te zien op rechtvaardigheid. Ze zijn vooral bezig met het spekken van hun eigen kas. Ze slingeren mensen op de bon, soms voor aanklachten die niet eens bestaan. Wanneer men niet kan betalen, krijgt men een aanmaning en belandt men soms voor een aantal dagen in de gevangenis. In die korte periode worden mensen dan vaak ontslagen, omdat ze niet verschijnen op werk, en worden toeslagen van de overheid niet doorbetaald. Zo kan het dus zijn dat een moeder die geen geld heeft voor het hebben van een autoverzekering, op de bon wordt geslingerd. Ze kan de rekening immers niet betalen, want al haar geld gaat al naar eten en onderdak. Vervolgens krijgt ze een aanmaning, die ze ook niet kan betalen. Dan wordt ze een paar dagen in de gevangenis gezet, waardoor ze ook nog haar baan verliest. Het wordt dus van kwaad tot erger en mensen blijven in deze vicieuze cirkel. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat je iemand in de gevangenis kunt zetten, omdat deze persoon arm is. De rijke mensen betalen bij de eerste keer de boete en gaan vaak in hoger beroep. Zij raken dus niet in deze vicieuze cirkel terecht. Bijkomend feit is dat in blanke nederzettingen nauwelijks politie is, die mensen bekeuringen uitschrijft, terwijl in de zwarte gebieden de politie oververtegenwoordigd is. Zo kwam het dat afgelopen jaar in een bepaald gebied meer Afro-Amerikanen een bekeuring hadden gekregen, dan dat er Afro-Amerikanen woonden in dat gebied. Ik snap steeds meer dat de activisten die wij onderzoeken zeggen: “Het hele systeem is schuldig”. In het systeem zit zoveel racisme ingebouwd, zeker omdat racisme en sociaaleconomische klasse niet van elkaar te onderscheiden zijn hier.
Ten slotte zijn we ook nog naar een basketbalwedstrijd geweest. Deze werd georganiseerd door een stichting die als motto heeft “Stop Killing Each Other” (stop met elkaar vermoorden). We hebben genoten van de wedstrijd, die ontzettend spannend was, tot op het laatste moment. Ik was voor het team met de zwarte shirts, maar helaas won het andere team met 2 punten verschil. Het evenement vond plaats in de gymzaal van een school. Zo’n gymzaal die je kent uit Amerikaanse films zoals “High School Musical” of “Bring It On”. We waren de enige blanken, en toen men op het veld begon te dansen na afloop van de wedstrijd, voelde ik me ook niet ritmisch genoeg om mee te kunnen dansen. In de pauze tussen de twee helften van de wedstrijd in, kwam een mevrouw vertellen over dat haar dochter was vermoord en dat iedereen moet ophouden met het vermoorden van elkaar. Ze vroeg iedereen die iemand had verloren aan geweld, om zijn hand op te steken. Het resultaat was dat de helft van alle mensen hun hand opstak. Daar zit je dan, in een zaal tussen 200 mensen die allemaal iemand hebben verloren aan geweld.
We merken dat we van al het geweld en de onveiligheid wel moe beginnen te worden. Het kost zoveel energie om steeds alert te moeten blijven. Als zelfs een grote Afro-Amerikaanse man zegt dat zijn vriendin bang was dat hij in de val zou kunnen worden gelokt en zou kunnen worden gekidnapt, door met ons af te spreken bij een café, dan is de situatie wel erg ernstig. Achteraf hebben we er samen met hem grappen over gemaakt. Over hoe we hem zouden kunnen kidnappen met onze twee fietsen. Maar het feit dat het hier gaat over kidnapping, en dat mensen constant van elkaar willen weten dat ze veilig zijn, is wel ontzettend heftig. Het maakt niet uit hoe sterk je bent of welke huidskleur je hebt hier, iedereen is op zijn hoede. We verlangen er beiden naar om rond te huppelen ’s nachts door de straten van Utrecht, zonder op te hoeven letten of bang te zijn. En ik kan niet wachten tot ik na wat borrels bij Plexat weer in alle veiligheid naar huis kan struinen. Voor een paar weken geleden is op 10 meter van ons huis nog een meisje van 20 beroofd. We proberen deze verhalen te relativeren en af te doen als uitzonderingen. Echter, telkens blijven we van dit soort verhalen horen en we weten prima dat het geen uitzonderingen zijn. En daarom verlang ik meer nog dan naar thuis, naar een veilige omgeving. Ondanks de onveiligheid, het feit dat het soms lastig is om afspraken te maken met informanten en informanten die soms niet komen opdagen, is het door de interessante mensen die we ontmoeten en de verhalen die zij ons toevertrouwen het helemaal waard om hier te zijn. Dit hoewel we langzaam ook wel aftellen om weer terug te zijn in het veilige Nederland! Hoewel, na de aanslagen zal de sfeer in Europa ook wel anders zijn geworden? Ik heb in ieder geval mensen gesproken uit Istanbul en in Brussel die mij vertelden dat de sfeer bedompt is. Net zoals dat je in Nederland mensen hebt die verdeeldheid en haat zaaien na aanslagen, heb je die hier ook, zoals Trump en Cruz. Trump heeft met name ook nog België afgezeken na de aanslagen in Brussel. En dit terwijl hij niet eens op de hoogte is van het feit dat België een land is en geen stad. Het zaaien van angst en haat, om daarmee kiezers te winnen, is het enige doel. Het maakt niet uit of het strookt met de werkelijkheid. Ik hoop van harte dat ik over een paar weken weer veilig mag aankomen in Nederland en dat ik dan een land aantref dat qua politiek anders is dan Amerika. Een land dat zoals we altijd zelf graag willen geloven “nuchter” is. Ik hoop dat we dat laten zien na de aanslagen. Dat we geen hele groepen wegzetten in onze maatschappij. Ik sluit me namelijk graag aan bij wat sommige activisten tegen ons zeggen: “Liefde is de enige oplossing”. Dat doet me denken aan een citaat van Boeddha over haat: “vasthouden aan haat is als het gooien van een hete kool met de intentie om iemand anders te raken, jijzelf bent de enige die zich brandt”. Ik denk dat haat in dit citaat vervangen kan worden door woede en angst. We zijn namelijk allemaal één en totdat iedereen gelukkig is, is niemand écht gelukkig op deze wereld. Je kan denken dat je gelukkig bent en het onrecht dat je ziet gebeuren negeren of ontkennen, maar je blijft mensen tegenkomen die op de vlucht zijn naar een beter leven, omdat bijvoorbeeld een oorlog ze getroffen heeft of omdat ze niet genoeg te eten hebben. Iedereen wil immers gelukkig zijn. Waarom kunnen we niet wat delen met elkaar. Niet denken dat “wij in het Westen” het allemaal beter weten, recht hebben op van alles en nog wat, en dat wij wel even oorlogen “oplossen”. Laten we een pas op de plaats maken en beginnen in onze eigen omgeving. Net als kinderen opnieuw leren delen met elkaar, want wanneer je de ander ziet als gelijke en niet als een mindere of als een gevaar, dan pas komt het beste in iedereen naar boven, dan pas kunnen we echt “diversiteit vieren” en dan pas is iedereen écht gelukkig.
Liefs Eline
Het is alweer even geleden dat ik mijn gebruikelijk blog geschreven heb. Ik heb vorige week namelijk een stuk geschreven voor de studievereniging van Culturele Antropologie: Djembé. Voor hen heb ik een standaard dag beschreven in ons leven van een antropoloog in het veld, tijdens het doen van onderzoek. Doordat ik twee weken geen verslag heb gedaan van onze belevenissen hier, heb ik weer genoeg te vertellen.
Op dit moment hebben we 20 interviews afgenomen. Deze hebben we ook allemaal al uitgetypt, wat ontzettend veel werk is! Per uur aan interview, ben je wel 3 tot 4 uur bezig met uittypen. Je kunt wel nagaan dat we blij zijn als er eens een informant tussen zit die minder dan een uur praat. Helaas (eigenlijk ook heel fijn hoor), was er deze week een informant die meer dan twee uur nuttige informatie aan ons verteld heeft. Het uittypen van interviews is erg tijdrovend werk, maar zorgt er wel voor dat ons onderzoek goed verloopt en dat we een mooi overzicht hebben. Afgelopen weekend hebben we onze tweede rapportage ingeleverd, en daarin hebben we een paar prachtige citaten kunnen verwerken uit de interviews. Het beantwoorden van onze deelvragen, en daarmee ook onze probleemstelling, lukt mede daarom ontzettend goed. Wel merken we dat activisten onderling ook erg verschillen van elkaar, hoewel dat op het oppervlak vaak niet zo lijkt. Dit is met name zo op het vlak van de verschillende rollen die blanke en zwarte activisten hebben. Maar ook op het gebied van welk doel zij hebben als activist. Sommigen richten zich enkel op racisme, anderen nemen ook seksisme en homorechten erbij. En nog weer anderen richten zich op het neerhalen van het hele kapitalistische systeem.
De afgelopen weken hebben we als heftig ervaren. Het blijft echt onveilig hier en dat merken we steeds opnieuw weer. We hebben voor de grap een lijstje met manieren waaraan we dood kunnen gaan opgesteld: door neergeschoten te worden door iemand die ons wil beroven of door iemand uit een bende, door gekidnapt te worden op klaarlichte dag, door gegijzeld te worden door iemand die we hebben leren via Couchsurfing of iemand die we net hebben leren kennen op een evenement en die toch onbetrouwbaar blijkt te zijn, door een aardbeving, door het voedsel dat we hier eten dat niet eens wordt goedgekeurd in Nederland en door aangereden te worden op de fiets, bijvoorbeeld door een van de vele dronken bestuurders. Ik snap dat het niet fijn is om dit te lezen, maar het is al helemaal niet fijn om met deze dingen 24 uur per dag bezig te moeten zijn. We horen soms ’s avonds een stuk of acht schoten snel naar elkaar, en praten er dan wat overheen. Het heeft namelijk geen nut om constant bang te zijn, maar we blijven wel steeds alert. Ook maken we dus volop grappen over de onveiligheid, op die manier proberen we ermee om te gaan. Zo zeggen we tegen elkaar dat sirenes een heerlijk slaapliedje zijn. En de vogeltjes die we buiten horen fluiten, die fluiten wat vreemd. We hebben een astma-vogeltje, een adhd-vogeltje, een vogeltje dat het geluid nadoet van een stoplicht, maar ook eentje die het geluid nadoet van een semiautomatisch geweer. In Nederland zou ik bij geen enkel geluid denken: oh, dat lijkt op een wapen. Maar hier is dat anders. Daarnaast vertelde ik dat mensen vaak gedronken hebben achter het stuur. Mensen in St. Louis rijden namelijk zelfs voor Amerikanen boven gemiddeld vaak dronken in een auto. En met St. Patrick’s Day, zei een informant tegen ons, is het echt ontzettend normaal. Hoe komt men immers anders van huis naar de kroeg en weer terug? Ook zijn we gisteravond nog ontzettend geschrokken, omdat we een geluid beneden hoorden, terwijl de mensen met wie we wonen een aantal dagen op vakantie zijn in een andere staat. Gelukkig bleek het een vriendin te zijn van de mensen met wie we woonden. Maar voor een kwartier lang dachten we dat er een inbreker in ons huis was. Nu is dat al niet fijn in Nederland, maar hier heeft iedereen een wapen en in St. Louis zijn er bendes. Aan het lijstje met manieren om dood te gaan, kunnen we dus nu ook het krijgen van een hartaanval toevoegen.
Verder hebben we ook veel ondernemen deze twee weken. Zo zijn we naar een geldinzamelingsactie geweest in onze buurt, waar we wat hebben gegeten en de film Amélie gezien hebben. Thirza vond het een hele mooie film. Mijn smaak was het niet helemaal. Ook zijn we voor het eerst samen uit geweest. Oom het veilig te houden besloten we dat in onze straat te doen. We hebben wat cocktails gedronken en lekker gedanst. Door alle onveiligheid hadden we behoefte om ons even te voelen zoals we ons in Nederland voelen. Lekker dansen en losgaan. De avond na het stappen zijn we uit eten geweest in een restaurant waar iemand optrad die we tijdens het uitgaan hadden leren kennen. Verder hebben we vorige week karaoke gedaan in een karoake bar. Samen met de mensen met wie we wonen hebben we “Love The Way You Lie” van Eminem en Rihanna gezongen. Thirza, ik en de vrouw met wie we wonen deden het stuk van Rihanna. En de man met wie we wonen, die rapte vol overtuiging het stuk van Eminem. Daarnaast hebben Thirza en ik hebben ook nog een liedje van de Backstreetboys vertolkt. Afgelopen week zijn we naar een viering van de internationale vrouwendag geweest. Daar hebben we geluisterd naar sprekers over vrouwenemancipatie en over bescherming tegen HIV/AIDS. We hebben Afrikaans gedanst en ademhalingsoefeningen gedaan. Ook heb ik een workshop gevolgd in het binden van een Afrikaanse doek over je haren. Dit was in het teken van vrouwen die HIV/AIDS hebben, een chemo-kuur moeten ondergaan, of andere problemen hebben waardoor hun haar erg dun is geworden of zelfs helemaal uitgevallen is. Er werd geleerd hoe zij mooi een hoofddoek kunnen dragen om hun hoofd te bedekken en zich vrouwelijk te blijven voelen. Deze vaardigheid wordt geleerd aan vrouwen in een informele setting, een soort keukentafel omgeving, waarin dan ook plaats is om te praten over seksuele voorlichting en seksueel overdraagbare aandoeningen zoals HIV/AIDS.
Gisteravond zijn we ook nog naar een informatieavond geweest over het gerechtssysteem in deze regio. St. Louis wordt omringd door vele kleine nederzettingen die ieder een eigen rechtbank hebben. Sommige rechtbanken zijn maar één keer per maand, vier uur achtereen, open. Er worden dan in één keer zo’n honderd lopende zaken “afgewerkt”. De rechter heeft geen aandacht voor het individu. Deze slecht functionerende rechtbanken zijn er niet om toen te zien op rechtvaardigheid. Ze zijn vooral bezig met het spekken van hun eigen kas. Ze slingeren mensen op de bon, soms voor aanklachten die niet eens bestaan. Wanneer men niet kan betalen, krijgt men een aanmaning en belandt men soms voor een aantal dagen in de gevangenis. In die korte periode worden mensen dan vaak ontslagen, omdat ze niet verschijnen op werk, en worden toeslagen van de overheid niet doorbetaald. Zo kan het dus zijn dat een moeder die geen geld heeft voor het hebben van een autoverzekering, op de bon wordt geslingerd. Ze kan de rekening immers niet betalen, want al haar geld gaat al naar eten en onderdak. Vervolgens krijgt ze een aanmaning, die ze ook niet kan betalen. Dan wordt ze een paar dagen in de gevangenis gezet, waardoor ze ook nog haar baan verliest. Het wordt dus van kwaad tot erger en mensen blijven in deze vicieuze cirkel. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat je iemand in de gevangenis kunt zetten, omdat deze persoon arm is. De rijke mensen betalen bij de eerste keer de boete en gaan vaak in hoger beroep. Zij raken dus niet in deze vicieuze cirkel terecht. Bijkomend feit is dat in blanke nederzettingen nauwelijks politie is, die mensen bekeuringen uitschrijft, terwijl in de zwarte gebieden de politie oververtegenwoordigd is. Zo kwam het dat afgelopen jaar in een bepaald gebied meer Afro-Amerikanen een bekeuring hadden gekregen, dan dat er Afro-Amerikanen woonden in dat gebied. Ik snap steeds meer dat de activisten die wij onderzoeken zeggen: “Het hele systeem is schuldig”. In het systeem zit zoveel racisme ingebouwd, zeker omdat racisme en sociaaleconomische klasse niet van elkaar te onderscheiden zijn hier.
Ten slotte zijn we ook nog naar een basketbalwedstrijd geweest. Deze werd georganiseerd door een stichting die als motto heeft “Stop Killing Each Other” (stop met elkaar vermoorden). We hebben genoten van de wedstrijd, die ontzettend spannend was, tot op het laatste moment. Ik was voor het team met de zwarte shirts, maar helaas won het andere team met 2 punten verschil. Het evenement vond plaats in de gymzaal van een school. Zo’n gymzaal die je kent uit Amerikaanse films zoals “High School Musical” of “Bring It On”. We waren de enige blanken, en toen men op het veld begon te dansen na afloop van de wedstrijd, voelde ik me ook niet ritmisch genoeg om mee te kunnen dansen. In de pauze tussen de twee helften van de wedstrijd in, kwam een mevrouw vertellen over dat haar dochter was vermoord en dat iedereen moet ophouden met het vermoorden van elkaar. Ze vroeg iedereen die iemand had verloren aan geweld, om zijn hand op te steken. Het resultaat was dat de helft van alle mensen hun hand opstak. Daar zit je dan, in een zaal tussen 200 mensen die allemaal iemand hebben verloren aan geweld.
We merken dat we van al het geweld en de onveiligheid wel moe beginnen te worden. Het kost zoveel energie om steeds alert te moeten blijven. Als zelfs een grote Afro-Amerikaanse man zegt dat zijn vriendin bang was dat hij in de val zou kunnen worden gelokt en zou kunnen worden gekidnapt, door met ons af te spreken bij een café, dan is de situatie wel erg ernstig. Achteraf hebben we er samen met hem grappen over gemaakt. Over hoe we hem zouden kunnen kidnappen met onze twee fietsen. Maar het feit dat het hier gaat over kidnapping, en dat mensen constant van elkaar willen weten dat ze veilig zijn, is wel ontzettend heftig. Het maakt niet uit hoe sterk je bent of welke huidskleur je hebt hier, iedereen is op zijn hoede. We verlangen er beiden naar om rond te huppelen ’s nachts door de straten van Utrecht, zonder op te hoeven letten of bang te zijn. En ik kan niet wachten tot ik na wat borrels bij Plexat weer in alle veiligheid naar huis kan struinen. Voor een paar weken geleden is op 10 meter van ons huis nog een meisje van 20 beroofd. We proberen deze verhalen te relativeren en af te doen als uitzonderingen. Echter, telkens blijven we van dit soort verhalen horen en we weten prima dat het geen uitzonderingen zijn. En daarom verlang ik meer nog dan naar thuis, naar een veilige omgeving. Ondanks de onveiligheid, het feit dat het soms lastig is om afspraken te maken met informanten en informanten die soms niet komen opdagen, is het door de interessante mensen die we ontmoeten en de verhalen die zij ons toevertrouwen het helemaal waard om hier te zijn. Dit hoewel we langzaam ook wel aftellen om weer terug te zijn in het veilige Nederland! Hoewel, na de aanslagen zal de sfeer in Europa ook wel anders zijn geworden? Ik heb in ieder geval mensen gesproken uit Istanbul en in Brussel die mij vertelden dat de sfeer bedompt is. Net zoals dat je in Nederland mensen hebt die verdeeldheid en haat zaaien na aanslagen, heb je die hier ook, zoals Trump en Cruz. Trump heeft met name ook nog België afgezeken na de aanslagen in Brussel. En dit terwijl hij niet eens op de hoogte is van het feit dat België een land is en geen stad. Het zaaien van angst en haat, om daarmee kiezers te winnen, is het enige doel. Het maakt niet uit of het strookt met de werkelijkheid. Ik hoop van harte dat ik over een paar weken weer veilig mag aankomen in Nederland en dat ik dan een land aantref dat qua politiek anders is dan Amerika. Een land dat zoals we altijd zelf graag willen geloven “nuchter” is. Ik hoop dat we dat laten zien na de aanslagen. Dat we geen hele groepen wegzetten in onze maatschappij. Ik sluit me namelijk graag aan bij wat sommige activisten tegen ons zeggen: “Liefde is de enige oplossing”. Dat doet me denken aan een citaat van Boeddha over haat: “vasthouden aan haat is als het gooien van een hete kool met de intentie om iemand anders te raken, jijzelf bent de enige die zich brandt”. Ik denk dat haat in dit citaat vervangen kan worden door woede en angst. We zijn namelijk allemaal één en totdat iedereen gelukkig is, is niemand écht gelukkig op deze wereld. Je kan denken dat je gelukkig bent en het onrecht dat je ziet gebeuren negeren of ontkennen, maar je blijft mensen tegenkomen die op de vlucht zijn naar een beter leven, omdat bijvoorbeeld een oorlog ze getroffen heeft of omdat ze niet genoeg te eten hebben. Iedereen wil immers gelukkig zijn. Waarom kunnen we niet wat delen met elkaar. Niet denken dat “wij in het Westen” het allemaal beter weten, recht hebben op van alles en nog wat, en dat wij wel even oorlogen “oplossen”. Laten we een pas op de plaats maken en beginnen in onze eigen omgeving. Net als kinderen opnieuw leren delen met elkaar, want wanneer je de ander ziet als gelijke en niet als een mindere of als een gevaar, dan pas komt het beste in iedereen naar boven, dan pas kunnen we echt “diversiteit vieren” en dan pas is iedereen écht gelukkig.
Liefs Eline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
