Go Cardinals!

Het is alweer een week geleden dat ik mijn laatste blog postte en er is weer genoeg gebeurt om verslag over te doen. Zo hebben we interviews gehad met veel interessante mensen, van Afro-Amerikaanse jongeren en artiesten, tot activisten, tot journalisten. Enfin, de teller staat nu op 6! Ik blijf er versteld van staan hoeveel mensen hun verhaal met ons willen delen. Elke individueel verhaal is weer interessant, en vaak ook heel schokkend, om te horen. Zo horen we telkens hoe de scheiding tussen Afro-Amerikanen en blanke Amerikanen bijvoorbeeld echt iets is wat de overheid wilde bewerkstelligen. Dit hebben we in de interviews gehoord, en later ook teruggezien in verschillende documentaires. Waar de Afro-Amerikanen wonen, daar “vluchten” de blanken weg. En bepaalde overheidsinitiatieven stimuleren deze “white flight”. Wat ik ook erg heftig vond om te horen is hoe Afro-Amerikanen alleen in huurwoningen mochten gaan wonen als de vader het huis zou verlaten. Hele generaties zijn om die reden opgegroeid zonder vader en hele families zijn ontwricht door deze overheidsmaatregelen. De meeste mensen die we spreken zeggen dat de overheid dit doelbewust heeft gedaan, en ook ikzelf denk dat dit het geval is geweest. Ondanks dat dit de realiteit was van de jaren 70, speelt dit nog steeds door in de familiestructuren van nu. Als je hierover meer zou willen lezen raad ik aan om even Pruit-Igoe te googlen of de documentaire “The Pruit-Igoe Myth” te bekijken. Feit is dat er genoeg te onderzoeken valt hier en dat er (helaas) genoeg verhalen zijn over racisme op persoonlijk niveau, maar ook op het niveau van overheidsinstellingen en andere instituties. Het uittypen van de interviews, woord voor woord, is ontzettend tijdrovend werk en dus zijn we vaak de helft van de tijd interviews aan het uittypen of onze belevingen aan het opschrijven. Deze week waren we zelfs nog extra veel aan het schrijven, omdat we onze eerste rapportage moesten mailen naar onze begeleider. Er volgen er nog twee, en op deze manier blijft hij op de hoogte van onze belevingen en bevindingen hier en kan hij ons vanuit Nederland wat bijsturen of aansturen indien nodig.

Naast dat we druk zijn met interviews en schrijven, moeten we er ook voor zorgen dat we genoeg gezond eten in huis hebben. En dat is in Amerika nog een hele opgave. In ons vaste weekschema zit nu standaard een bezoekje aan de Farmer’s Market. Dit is een soort overdekte markt die er is van donderdag tot zaterdag. Er staan stalletjes met allerlei groenten en fruit, maar er zijn ook verschillende soorten luxe kaas, broden, kruiden en niet-eetbare spullen te koop. Het was zaterdag hier 26!! graden, vandaar dat ik besloten heb om maar een zonnebril te kopen. Bij het pakken van mijn spullen had ik een koud klimaat in m’n hoofd, maar het kan hier dus behoorlijk warm worden. Mensen zeggen hier vaak tegen ons: “Als je het weer in St. Louis niet fijn vindt, wacht dan een kwartiertje, dan is het alweer heel anders”. Vanwege het lekkere weer heb ik dus een pilotenbril gekocht, lekker old school. Ondertussen heeft het hier alweer gesneeuwd en op dit moment is het hier 4 graden, maar de zonnebril komt vast nog wel weer van pas. Op de markt kwam ik ook langs een kraampje waar ze allemaal Cardinals spullen verkochten. De St. Louis Cardinals is de plaatselijke honkbalclub hier. De club werd opgericht in 1882 en speelt haar wedstrijden in de Major League Baseball. Ze schijnen behoorlijk goed te zijn en veel mensen dragen petjes en shirts van de Cardinals. Als echte local-in-wording moest ik natuurlijk ook even een petje van de Cardinals scoren. Dus de terugweg zat ik heerlijk in een kort shirtje op m’n cruiser-fiets met m’n pilotenbril en petje op. Het was maar goed dat ik het petje op had, want ’s avonds bleek dat ik zelfs al verbrand was!

Als we niet op zoek zijn naar gezonde groenten, zijn we vaak te vinden bij MoKaBe’s. Dat is het activistencafé waar we proberen zoveel mogelijk contacten te leggen. Ook proberen we naar zoveel mogelijk evenementen en activiteiten te gaan. Vaak zijn deze ’s avonds en moeten we kiezen tussen twee of drie goede opties. Zo zijn we de afgelopen week naar een expositie geweest over de slaaf Dred Scott. Hij heeft een tijd geleefd in St. Louis en heeft hier geprobeerd een zaak te winnen die hem een vrij man zou maken. Echter, na een aantal rechtszaken luidde het vonnis dat hij als Afro-Amerikaan (en slaaf) geen rechtszaak mocht aanspannen; hij was immers “geen burger”. Ook zijn we opnieuw naar de “poetry slam” geweest in het noorden van de stad. Dit is voor mij persoonlijk steeds een van de hoogtepunten van de week, omdat de sfeer er zo goed is en we de kans krijgen om de heftige en inspirerende levensverhalen te horen van leeftijdsgenoten. Een andere activiteit waar we heen zijn geweest was een “Black Lives Matter roundtable”. Dit was een evenement dat gehouden werd in een kerk. Er waren twee sprekers die beiden een achtergrond hadden in de academische wereld betreffende de Christelijke religie en theologie. Zij vertelden hoe zij dachten dat kerken een rol konden spelen in het uitbannen van racisme en het promoten van gelijkheid. Na afloop kregen we een gratis boek dat is getiteld: “Faith and Ferguson”. Op deze avond hebben we verschillende inspirerende, religieuze mensen ontmoet, welke we zeker weer gaan zien. Tot slot zijn we naar een avond geweest georganiseerd door “Forward Through Ferguson”. Deze avond werd gehouden in de centrale bibliotheek. De vorige keer was de zaal gevuld met daklozen. Echter, deze keer zat de zaal vol met intellectuelen. Er was een panel van zeven experts die vertelde hoe zij hun strijd tegen racisme in de praktijk brachten door middel van het opzetten van verschillende organisaties. Zo was er een mevrouw die vertelde over een organisatie die ervoor wil zorgen dat studiebeurzen eerlijker verdeeld worden en dat iedereen, blanken en Afro-Amerikanen, er evenveel kans op maken. Zo’n studiebeurs kan namelijk het verschil maken tussen wel en niet kunnen gaan studeren. Een andere mevrouw had het over hoe er een organisatie was opgezet om de stem van de mensen die in Ferguson wonen te laten horen, in plaats van het verhaal dat de media vertelt.

De activiteiten waarover ik schrijf, bezoeken we allemaal per fiets. Op de heenweg is het vaak nog licht of begint het net te schemeren. Echter, op de terugweg is het steeds al donker. We hebben een Amerikaanse klapmobiel en onze gewone Nederlandse smartphone. Echter, we hebben dus niet onderweg de beschikking over Google Maps om te navigeren. We kijken thuis welke straten we precies moeten nemen om ergens te komen en hoe weer thuis te komen. Echter, op een van de avonden hadden we twee activiteiten waar we achtereenvolgens naar toe wilden gaan. We dachten dat we de terugweg wel zouden kunnen vinden, maar we wilden toch niet graag door de “inner streets”, de binnenstraten van een wijk. De grote wegen kunnen namelijk gevaarlijk zijn in verband met de auto’s en het verkeer, maar in de binnenstraten is het qua criminaliteit veel gevaarlijker. We dachten te weten hoe we terug moesten fietsen en kozen ervoor om over grote wegen te fietsen. Echter, eenmaal buiten begon het steeds harder te regenen. Het flitste in de lucht en op een gegeven moment begon het ook te donderen. Op de weg waarop we zaten was er geen fietsstrook te herkennen. Daarbij komt dat we niet goed wisten of we nou naar het noorden of het zuiden reden. Om een lang verhaal kort te maken: we waren de weg kwijt, met onweer, op de highway. Na drie keer dezelfde enorme auto-tunnel door te zijn gefietst en ruim anderhalf uur later, waren we blij eindelijk veilig thuis te zijn. We hebben besloten dit toch maar niet weer te doen. De weg waarop we waren verdwaald was groter dan de weg van “route 66”, die we overigens ook al een aantal keer hebben befietst. Het was altijd een droom van me om met een motor de “route 66” af te leggen, maar zeg nou zelf, wat is nog toffer dan met een motor de route 66 afleggen? Met een cruiser fiets gewoon de route 66 fietsen natuurlijk!

Tot slot moet ik jullie nog even vertellen dat we in de “county” zijn geweest deze week. De county wordt gevormd door de voorsteden van de stad St. Louis. Ferguson is een van deze omliggende steden en ligt ten noorden van de stad. Maryland Heights is een andere voorstad en ligt ten westen van St. Louis. We wilden daar naartoe om een workshop bij te wonen. De workshop werd georganiseerd door National Conference for Community and Justice (NCCJ) en kost normaal 350 dollar. Dat is voor ons natuurlijk veel te duur. Gelukkig konden we korting krijgen waardoor we deze dagvullende workshop mochten volgen voor 25 dollar, inclusief lunch! Maryland Heights, en andere voorsteden, zijn relatief kleine gemeenschappen waar de rijken wonen. De steden zijn overwegend blank en er wonen met name dokters, advocaten en professoren. Ik vond de straten er een beetje uitzien als de straat waar Otto en Regie van “Rocket Power” wonen. De mensen die samen met ons de workshop volgden waren met name welgestelde mensen uit de hogere inkomensklassen. Ze waren allemaal netjes gekleed en hadden hoge functies bij organisaties die strijden tegen racisme, bijvoorbeeld in het onderwijs. Het was een leerzame en inspirerende dag waarop we door middel van oefeningen ons bewuster werden van onze eigen stereotypen en het racisme waar we dagelijks aan worden blootgesteld door de media en/of door onze (directe) omgeving. Een van de oefeningen kende ik van het programma “Over de streep” dat Arie Boomsma presenteert. Er werd een lange streep getrokken en iedereen ging achter deze lijn staan. Daarna werden één voor één uitspraken voorgelezen. Als je vond dat een uitspraak voor jou gold, dan was het de bedoeling dat je een stap naar voren deed. Daarna werd de uitspraak nogmaals voorgelezen, waarna je weer een stap terug mocht doen. Vervolgens volgde dan weer een nieuwe uitspraak. De uitspraken varieerden van: “Het is mij vroeger aangeleerd of ik ben ervan overtuigd dat Latijns-Amerikaanse vrouwen sexy’er zijn dan andere vrouwen”, “Het is mij vroeger aangeleerd of ik ben ervan overtuigd dat Afro-Amerikaanse mannen gewelddadiger zijn dan andere mannen, “Ik heb wel eens in een restaurant gezeten waar alleen blanke mensen aan het eten waren en waar de enige mensen met een andere huidskleur degenen waren die het eten maakten, serveerden of de afwas deden” en “Ik heb wel eens racisme gezien op straat, maar er niets aan gedaan”. Voor sommige mensen was dit een enorme confrontatie met zichzelf en hun opvoeding. Het was voor velen een bewustwording van het feit dat niet iedereen dezelfde kansen heeft.“Hard werken” leidt niet voor iedereen tot hetzelfde resultaat. Om het anders te zeggen: “the American dream” is niet voor iedereen weggelegd. Twee mensen kunnen even hard werken, maar door de verschillende obstakels op de weg in de vorm van racisme, geraakt de een verder dan de ander terwijl beiden even hard werken. Als je 100 meter moet sprinten, en de blanke sprinter mag beginnen op 30 meter voorsprong van de zwarte sprinter, hoe knap is het dan dat de blanker sprinter wint? Het heeft dan niets (of niet alleen) te maken met hard werken, maar ook met de realiteit dat niet iedereen gelijk wordt behandeld. Verschillende oefeningen volgden nog tijdens de workshop, en het laatste half uur werden ons handvaten aangereikt om onze eigen strijd tegen racisme te beginnen of voort te zetten. Het onderzoek dat ik hier doe is een van de onderdelen in mijn eigen strijd tegen racisme. Ik hou jullie op de hoogte en tot snel!