Ga je de uitdaging aan met je onderbewuste?

Alweer ruim een week geleden dat ik voor het laatst een blog heb gepost, dus vandaar maar weer eens tijd om jullie op de hoogte te stellen van de laatste ontwikkeling van over de andere kant van de oceaan. Thirza en ik beginnen hier steeds meer te wennen en we hebben zelfs het idee dat we hier meer hoge meneren (en mevrouwen ;)) kennen dan in Utrecht, en misschien ook wel dan in De Lutte. Aan sommige dingen kunnen we echter nog niet goed wennen. Zo went het bijvoorbeeld niet dat we elke dag wel 20 sirenes horen, dat we steeds “op scherp“ moeten staan qua de veiligheid hier en persoonlijk went het voor mij nog niet zo dat ik nu al een maand niet heb ontbeten met een tosti met kaas, tomaat en pesto. Maar waarschijnlijk is over dat laatste het makkelijkste heen te komen. We hebben namelijk een goede Mexicaanse bakker in de straat waar ze heerlijk brood verkopen en dat is eigenlijk ook prima als ontbijt. Ze maken bij de bakker zelfs al grapjes over hoe vaak ik daar brood kom halen en dat ik een van hun beste vaste klanten ben. Qua onveiligheid blijft het echt lastig, zeker omdat ik nu nog bewuster ben van het feit dat iedereen écht wapens mag dragen en dat de helft hier ook daadwerkelijk in het bezit is van een wapen. Dat bewustzijn is met name gecreëerd door onze eigen ervaring met het schieten van verschillende geweren in een schiethal. Voor het filmpje verwijs ik jullie naar mijn facebook, maar ik zal hier ook nog wel even een foto ervan plaatsen. Ook is mijn bewustzijn van het bestaan van wapens hier groter geworden, omdat ik nu zelf ook drie geweerschoten heb gehoord vanuit onze slaapkamer. De verhalen over onveiligheid in de buurt worden nu dus wel steeds realistischer.

Deze week stond een beetje in het teken van politiek. De “primaries” zijn namelijk in volle gang. In de Verenigde Staten heb je namelijk 2 grote partijen: de Republikeinen en de Democraten. Voor de verkiezingen mogen zij allebei één kandidaat aandragen en de winnaar van de strijd tussen de Republikeinen en de Democraten wordt dan de president. Die verkiezingen zijn in november, maar eerst moeten deze partijen nog kiezen welke kandidaat zij naar voren willen schuiven. Dit gebeurt ook door middel van verkiezingen, en die noemen ze de primaries. Afgelopen dinsdag was “Super Tuesday”, dat was een dag waarop bijna een kwart van de stemmen te behalen viel. Hillary Clinton gaat bij de Democraten aan kop en Donald Trump bij de Republikeinen. Dat Trump het zo goed doet in de rest van de Verenigde Staten, vinden de mensen met wie wij hier omgaan verschrikkelijk. Verschillende malen hebben mensen hun onvrede en ongeloof geuit over Trump aangezien hij bijvoorbeeld alle moslims wil laten registreren en een muur wil plaatsen tussen Mexico en de Verenigde Staten. Daarnaast is het zo dat de Ku Klux Klan (KKK) achter Trump staat. De KKK is een verzamelnaam voor een aantal verschillende geheime, blanke organisaties in de Verenigde Staten die vooral door hun racistisch geweld bekend geworden zijn. De leden van de KKK waren bij ceremonies vaak gemaskerd in lange witte gewaden en witte puntmutsen. Ze zijn met name bekend door hun lynchpartijen, moorden en nachtelijke overvallen op Afro-Amerikaanse mannen en hun families in de vorige eeuw. Doordat David Duke, die een belangrijk man is in de KKK, de Republikeinse koploper Trump zijn steun heeft toegezegd, en zijn aanhangers heeft opgeroepen om Trump te steunen, verliezen veel mensen hier de hoop in de Amerikaanse politiek of in ieder geval in de Republikeinen. Belangrijk is om te vermelden dat de meeste mensen die wij hier spreken overigens de Democraten steunen. Met name Bernie Sanders wordt hier erg gewaardeerd. Sanders staat op dit moment op nummer twee voor de Democraten en Hillary Clinton op nummer één. Maar genoeg over politiek.

We spreken hier echter ook veel mensen die het geloof in de politiek verloren hebben. Dan wel op nationaal niveau, dan wel ook op lokaal niveau. De ideeën over de strategie van hoe de perfecte samenleving te creëren verschilt per activist soms enorm. De ene heeft vertrouwen in de lokale politiek, de andere vindt dat de manier om verandering in gang te zetten het demonstreren op de straat is, anderen denken dat je beter de manier van denken van individuele personen kan veranderen en nog weer anderen vinden dat je gewoon moet beginnen op je “eigen eiland” met leven zoals jij het zou willen. De combinaties van verschillende strategieën komen echter ook voor. Een van onze informanten zei ons dat er zoveel strategieën van activisme bestaan als dat er mensen bestaan. Zo hebben we op politiek lokaal niveau gesproken met een man die zich verkiesbaar stelt in de stad St. Louis, maar die tegelijkertijd ook als activist demonstreerde in Ferguson. Ook hebben we mensen geïnterviewd die via instituties proberen de mindset van mensen te veranderen en mensen bewust proberen te maken van het racisme dat bestaat in de samenleving, waaraan men wordt blootgesteld in de media, en van de eigen vooroordelen van individuen. Anderen proberen ditzelfde te bereiken door met hun kunst een boodschap over te brengen in de vorm van gedichten, muziek en schilderijen. En tot slot zijn er mensen die hun taak als activist zien in de vorm van het geven van een platform aan deze mensen en hen te ondersteunen zonder een kapitalistisch systeem te onderhouden. “Solidarty economies”, solidariteit economieën, is een term die dan vaak opkomt. Dat wil in de praktijk zeggen dat men vaak samen eigenaar is van bijvoorbeeld een concertzaal of van een horeca bedrijf. Iedereen is eigenaar en iedereen is verantwoordelijk voor het grote geheel, zonder te streven naar (optimale) winst. Kortom, we hebben veel interessante interviews gehad over de verschillende manieren waarop men strijdt als activist tegen racisme.

Tussen al deze heftige zaken door is het ook nodig om genoeg te ontspannen. Thirza en ik hebben deze week samen, voor de tweede keer sinds ons verblijf, pizza gegeten bij Pi. Normaal hoor je deze pizza’s te delen, omdat ze zo groot zijn. Maar ze zijn zo lekker, deze pizza’s wil je niet delen! Daar komt bij dat als je het niet op krijgt, je in elk restaurant het hier mee kan krijgen in een doos om het later thuis verder op te eten. Ook hebben we heerlijk geluncht in het park laatst. Het dichtstbijzijnde park is een groot park, misschien wel net zo groot als het Arboretum. Met als verschil dat er minder zeldzame bomen staan, er een weg voor auto’s doorheen loopt en dat het gras niet zo groen is. Op de foto’s die we van de parken in St. Louis zien is het park echter wel groen. Dus we hebben nog goede hoop dat we in de lente hier groene parken gaan zien! Het weer was echter al wel echt lente weer, en dus was ik zelfs al verbrand na een uurtje zitten in het park. Ook zijn we deze week naar de “Chess Hall of Fame” geweest. Dat is een schaakmuseum hier in St. Louis. Een jongen die we hadden leren kennen op een open mic vond dat we daar zeker heen moesten, dus heeft hij ons meegenomen op sleeptouw. Het was niet zo’n groot museum, maar het was leuk om een tentoonstelling te zien met allerlei verschillende soorten schaakborden. Het was echt schaakbord-kunst. Ik vond met name een bord heel mooi dat de zon en de maan representeerde. Het bord had oranje en blauwe schaakstukken en als het te koop zou zijn, dan zou ik het graag willen hebben. (Niet dat ik in de laatste jaren nog geschaakt heb, maar toch;).) Ook was er een heel mooi bord dat geïnspireerd was door de recente ontwikkelingen in St. Louis en Ferguson omtrent racisme. Ik mag daarvan geen foto hier plaatsen in verband met publicatie rechten, maar ik zal het proberen te omschrijven. Het is een schaakbord met witte en zwarte stukken. Op alle witte stukken staat “politie” en op de zwarte stukken staan dingen als: “Alle levens zijn belangrijk”, “Zwarte levens zijn belangrijk”, “Geen gerechtigheid, geen vrede”. Het bord zelf is kapot gemaakt door gaten van kogels en het bord wordt gedragen door blokken waarop plaatsnamen in Amerika staan waar Afro-Amerikanen zijn vermoord door de politie. Zelfs in een schaakmuseum zie je dus nog de strijd tegen racisme en het buitensporige politiegeweld terug.

Zoals ik eerder al heb verteld gaan we vaak naar open mics. Vaak zijn we daar de enige of een van de weinige blanken. St. Louis is namelijk qua wijken en geografisch gezien een stad die erg gesegregeerd is en dus een sterke scheiding kent tussen blanken en Afro-Amerikanen. Maar ook in de sociale kringen is men gesegregeerd en zien blanken en Afro-Amerikanen elkaar nauwelijks. Zo heb ik nog maar een paar interraciale koppels gezien en dan is het altijd zo dat de man Afro-Amerikaans is en de vrouw blank. Omdat we naar veel open mics gaan leren we de artiesten daar echt al een beetje kennen en op verschillende open mics komen vaak dezelfde mensen op af. Zo kwam het dat we afgelopen weekend drie keer hetzelfde “optreden” hebben gezien. Echter, het blijft indrukwekkend. Het “optreden” was een combinatie was van gedichten en zang. De man die optrad sprak over hoe zijn volk vanaf Afrika naar hier gebracht was, hoe hij het bloed van een slaaf door zijn aderen heeft lopen en dat deze samenleving hem nooit kan breken. Het verbaast me hoezeer men zich nog verbonden voelt met het slavernij verleden en hun voorouders die als slaaf naar de Verenigde Staten werden gebracht. Men heeft het over de strijd die nog steeds gevoerd wordt, al 400 jaar, om niet meer als tweederangs burgers gezien te worden. De vergelijking wordt getrokken tussen de KKK die Afro-Amerikanen vermoorde, naar de blanke politieagenten die decennia later nog steeds hetzelfde doen en er ook mee weg blijken te komen. Men heeft het over hoe ”eugenetica”, het streven om met behulp van wetenschappelijke kennis de menselijke soort te “verbeteren”, er toe heeft geleidt dat sommige Afro-Amerikanen gesteriliseerd werden of verplicht werden om anticonceptie te gebruiken zoals de pil. Op die manier probeerde men de Afro-Amerikanen uit te roeien, vertellen sommige mensen ons hier. Wat ook veel naar voren komt is dat men deze zaken graag wil vergeten en dat men probeert “kleurenblind” te zijn, terwijl dit het alleen maar erger maakt. Het gaat erom dat mensen onderscheid maken tussen mensen met verschillende huiskleuren, dat is de realiteit en daar moet wat aan veranderen. Door te zeggen: “iedereen is gelijk” doe je geen recht aan de realiteit, want de realiteit is helaas niet dat iedereen gelijk wordt behandeld. In de Verenigde Staten niet en ook niet in Nederland. Iedereen is en wordt beïnvloed door beelden in media, door de stereotyperingen van ouders, door de soms eenzijdige geschiedenislessen op school en door al het andere om je heen. Ook al zou je het niet willen, wij zijn niet kleurenblind, omdat onze maatschappij niet kleurenblind is. Ik heb zelf bijvoorbeeld de “implicit association test” (IAT) gedaan, https://www.onderhuids.nl/test-jezelf/#). Daar kwam uit dat ik een onbewuste voorkeur heb voor blanken, in hoge mate zelfs. Ik heb de test een paar keer overnieuw gedaan, maar hetzelfde resultaat bleef eruit komen. Ik kan me daar voor schamen, maar dat helpt niets aan de situatie. Meerdere keren is ons hier verteld dat het niet gaat om schaamte, maar om actie. Deze test gaat namelijk over onbewuste associaties en het heeft dus te maken met de wereld om je heen en hoe die zijn invloed heeft gehad op jouw onderbewust, en niet om wat je gelooft en zou willen voor de wereld. Gelukkig zijn wij geen slaaf van ons brein en kunnen wij zelf onze associaties (proberen te) veranderen door ze te vervangen met “gezonde”, eerlijke associaties met betrekking tot mensen met een andere huidskleur. Het kan namelijk toch niet zo zijn dat alle mannen met een andere huidskleur slecht zijn, en alle blanken goed? Het gaat toch om individuen en niet om het plaatsen van mensen in categorieën? Je weet dat het rationeel niet klopt, maar toch moet je je bewust zijn van die onbewuste associaties, want zeggen “ik maak geen onderscheid, ik ben kleurenblind” is te makkelijk, dan doe je eigenlijk niets. Dus bij deze, ik daag iedereen uit om zelf de test te doen en niet langer een slaaf te zijn van je onderbewuste! Als je je onderbewuste kent, kan je ook je bewuste gedrag beter aan laten sluiten bij wat je wenselijk vindt.

De test: https://www.onderhuids.nl/test-jezelf/