Laatste dagen in St. Louis
Blijf op de hoogte en volg Eline
16 April 2016 | Verenigde Staten, Saint Louis
Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog geschreven heb. Dat komt voornamelijk omdat we de laatste tijd druk waren met het bezoeken van evenementen, verschillende mensen voor het laatst zien en het halen van onze laatste deadline. Maar voordat we maandagochtend weer richting Nederland vliegen, toch nog even een blog vanuit Amerika.
Sinds mijn laatste blog hebben we weer verschillende evenementen bezocht. Zo zijn we voor de tweede keer naar de maandelijkse Black Cinema Club geweest. Dit keer vertoonden ze daar de film “Coonskin”. De inhoud van de film was erg interessant. Het was een satirische film over de Amerikaanse samenleving. Echter, de stijl van de film sprak mij persoonlijk niet zo aan. De film was namelijk een mix tussen animaties en camerabeelden van echte mensen. Die omschakeling steeds vond ik niet zo’n succes.
Ook zijn we een tijdje geleden naar een evenement geweest waar geld werd ingezameld voor een activiste die opgepakt is bij het anti-Trump protest. Hetzelfde protest waar wij ook aanwezig bij zijn geweest dus. De activiste was erg actief in Ferguson tijdens de protesten in 2014. Vandaar dat er ook erg veel Ferguson activisten bij deze avond aanwezig waren om haar te steunen. Het ingezamelde geld is om haar rechtszaak te kunnen betalen. Er zijn namelijk veel activisten die helemaal geen geld hebben voor de proceskosten. Daarnaast laten de processen vaak lang op zich wachten, wat emotioneel gezien ook heel moeilijk kan zijn. Je kan het dan immers niet afsluiten. Deze week waren er bijvoorbeeld zelfs nog een aantal rechtszaken tegen activisten die gaan over de protesten in 2014. Ik vind het vreemd dat zulke schijnbaar “makkelijke” processen 20 maanden op zich laten wachten.
Daarnaast hebben we vorig weekend meegelopen in een mars voor PAVE (People Against Violence Everywhere); Mensen Tegen Geweld Overal. Deze mars werd, net zoals de basketbalwedstrijd van een tijdje geleden, georganiseerd door een man die probeert een brug te creëren tussen de gemeenschap en de politie. We hadden ons verzameld in een park bij ons in de wijk, maar het duurde eerst nog ruim anderhalf uur voordat de mars begon. In de tussentijd stond iedereen een beetje met elkaar te praten. Ook was er een Afro-Amerikaanse politieagent die van de gelegenheid gebruik maakte om met de buurtkinderen een bal, zo’n ovale bal van American Football, over te gooien. In de mars liepen ook politieagenten mee en na afloop van de mars gingen we met z’n allen naar een wijkcentrum bij ons in de straat. Daar waren verschillende sprekers. De boodschap was met name dat je van jezelf moet houden voor je van een ander kan houden en dat je je passie moet volgen, omdat iedereen zijn eigen roeping heeft.
Ook zijn we vorige week naar het Nationale Bluesmuseum geweest. Dat is een museum in St. Louis dat deze maand geopend is. We hebben verschillende soorten blues kunnen luisteren daar en hebben gezien en gehoord welke andere soorten muziek allemaal geïnspireerd zijn door blues. Het was extra leuk om hier rond te lopen, aangezien wij beiden anderhalf jaar geleden een vak hebben gevolgd dat heet “Popmuziek en Popcultuur”. Daarbij lag de nadruk op allerlei verschillende muziekstromingen en de blues is een van de stromingen die (bijna) alle andere heeft geïnspireerd. Heel tof dus om daar rond te lopen. Zelf was ik ook erg gecharmeerd van het volgende citaat van Muddy Waters dat op een muur stond geschreven: “Blues had a baby and they named it Rock and Roll ”. Ik ben zoals jullie weten namelijk een echte Elvis fan ;).
Afgelopen zaterdag was onze laatste open mic. Daar zijn we heen geweest met een jongen uit Togo die we in de rij bij de supermarkt hebben leren kennen. Hij stelde voor om naar een dansavond te gaan, maar in plaats daarvan hebben wij hem geïntroduceerd met de open mics. Hij vertelde ons dat hij de loterij had gewonnen met een spelletje en op die manier uitgenodigd was om naar de Verenigde Staten te komen om te wonen. Hij wilde eigenlijk helemaal niet in de Amerika wonen, maar het lot had het voor hem besloten, aldus vertelde hij. Het was een gezellige avond, hoewel het voor mij ook wel een spannende avond was. Ik heb namelijk zelf ook op het podium gestaan om twee van mijn gedichten voor te dragen. Gelukkig verliep het prima en ik kreeg het idee dat men het wel tof vond dat ook ik mezelf bloot durfde te geven in een zaal vol mensen.
Afgelopen zondagavond zijn we naar een optreden van een Afrikaans kinderkoor gegaan. Het koor komt uit Oeganda en toert door Amerika om bekendheid te creëren voor Watoto. Watoto is een christelijke organisatie die probeert wezen en kwetsbare vrouwen in Oeganda een veilige plek te bieden. Het optreden van het koor duurde ongeveer twee uur, en tussen allerlei christelijke liederen door werd, naar mijn idee, geprobeerd ons te bekeren. Ze bleven het publiek aanmoedigen om met hen te bidden en vertelden allerlei verhalen over hoe goed God voor hen geweest was. Aan het optreden hielden Thirza en ik beiden een beetje een vreemd gevoel over.
Maandag waren van plan om voor twee dagen naar Chicago te gaan met iemand die we hier hebben leren kennen. Echter, omstandigheden gooiden roet in het eten en dus ging de trip niet door. Omdat we niet meer naar Chicago gingen, stonden de afgelopen dagen in het teken van het schrijven van onze laatste rapportage. Doordat we alle 27 interviews, op één na, al getranscribeerd hebben, konden we veel citaten uit interviews gebruiken in onze laatste rapportage voor onze begeleider in Nederland. We hebben beiden een rapportage ingeleverd van ongeveer 50 pagina’s, waarvan 30 pagina’s aan de beantwoording van onze vier deelvragen. Ons onderzoek gaat over de motivaties van anti-racisme activisten. De deelvragen gaan met name over hoe men racisme ervaart in St. Louis en hoe dat invloed heeft op activisme, hoe de geschiedenis van racisme in de Verenigde Staten beleefd wordt en hoe dat invloed heeft op activisme, hoe men aankijkt tegen de Amerikaanse samenleving, de eigen Amerikaanse identiteit en hoe dat invloed heeft op activisme en tot slot welke persoonlijke redenen men heeft om te vechten tegen racisme en welke strategieën en organisaties men in die strijd gebruikt. In juni hopen we onze scriptie helemaal af te hebben. Tegen die tijd zal ik hier een link plaatsen naar onze scriptie voor de geïnteresseerden.
Na drie en halve dag schrijven aan onze laatste rapportage vonden wij dat we wel een beetje zon hadden verdiend. Deze week is het namelijk heerlijk weer hier. Zo’n 20, 25 graden met een strak blauwe lucht. We hebben na het inleveren van de rapportage daarop geproost met een cocktail op het terras. Dat de rapportage is ingeleverd, betekent overigens niet dat wij stoppen met interviewen. We hebben namelijk nog twee interviews op het programma staan. Echter, we kunnen wel iets meer ontspannen nu en richten ons nu op de toeristische dingen die we nog willen zien in St. Louis. Zo zijn we gisteren naar een honkbalwedstrijd van de plaatselijke club gegaan: Milwaukee Brewers tegen de St. Louis Cardinals. Het was net alsof we in een Amerikaanse film terecht gekomen waren. Iedereen in het stadion was gekleed in de kleuren van de Cardinals: rood en wit. Wijzelf voldeden niet aan de dresscode, maar ik had wel een petje op van de Cardinals welke ik een aantal weken geleden al gekocht had. De lucht was strak blauw en we zaten op de 4e ring. We hadden dus een ontzettend mooi uitzicht. Bekijk de foto’s maar! Het werd uiteindelijk 0-7 voor de Cardinals. Sommige punten werden zelfs behaald door middel van een homerun. Na een homerun was er dan vuurwerk naast het grote scorebord. Tijdens de wedstrijd zongen mensen niet echt zoals bij voetbalwedstrijden, men klapte meer mee op ritmes. Ik weet niet goed hoe ik die ritmes moet omschrijven, maar het klonk mij in ieder geval ontzettend Amerikaans in de oren. Na afloop van de wedstrijd gingen we eten bij Pi. Het restaurant waar ze de lekkerste pizza’s hebben.
Vandaag hebben zijn we naar de Gateway Arch geweest. We konden helemaal in de top van de boog komen met een klein liftje. Het was heel tof om zo hoog over de stad uit te kijken, maar zo’n mooi panorama als je bijvoorbeeld vanaf de Eiffeltoren of vanaf de Fernsehturm in Berlijn hebt, was er hier niet. Het waren namelijk zulke kleine raampjes dat je er nauwelijks goed doorheen kon kijken helaas. Daarna zijn we naar het boothuis in Forest Park gegaan. Forest Park is een van de grootste stadsparken in heel Amerika. We fietsen vaak door Forest Park heen, maar vandaag hebben we vooral lekker genoten van het mooie weer en van het uitzicht over het meer. Vanavond gaan we nog even wat eten met een van de mensen met wie we hier het best bevriend zijn. Voor morgen staan nog een of twee interviews op het programma. En zondag is het al de laatste dag dat we hier zullen zijn. We gaan dan de hele dag in het activistencafé zitten, zodat mensen die afscheid van ons willen nemen dat kunnen doen. We hebben een Facebook evenement aangemaakt waar we zo’n 50 mensen voor hebben uitgenodigd. Dus we zijn heel benieuwd wie er allemaal zullen komen. ’s Avonds laat worden we door iemand die we kennen van Couchsurfing naar het vliegveld gebracht, dat een klein uurtje rijden vanaf ons huis is. We vliegen maandagochtend om 06.15 van St. Louis naar Miami waar we vier uur later zullen aankomen. We hebben in Miami een overstap van 12 uur en dus vieren we Thirza’s verjaardag in Miami! Om 22.15 vertrekt ons tweede vliegtuig richting Madrid. Om 13.00 plaatselijke tijd zullen we daar aankomen, om om 15.50 ons derde en laatste vliegtuig te pakken richting Amsterdam. Hopelijk kunnen we dan op 19 april om half 7 ’s avonds weer veilig voet zetten op Nederlandse bodem.
Zoals ik al geschreven heb is dit mijn laatste blog dat ik zal schrijven vanuit Amerika. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn tijd hier waarin ik verschillende inspirerende personen mocht ontmoeten, maar ik kijk er toch ook wel naar uit om weer in Nederland te zijn. Om geen schoten meer te horen ’s avonds of laagvliegende helikopers te horen overvliegen, en om gewoon weer veilig over straat te kunnen lopen. Ik wil iedereen bedanken die m’n blog steeds heeft gelezen en ik kan niet wachten om jullie allemaal persoonlijk weer te zien en te spreken!
liefs Eline
Sinds mijn laatste blog hebben we weer verschillende evenementen bezocht. Zo zijn we voor de tweede keer naar de maandelijkse Black Cinema Club geweest. Dit keer vertoonden ze daar de film “Coonskin”. De inhoud van de film was erg interessant. Het was een satirische film over de Amerikaanse samenleving. Echter, de stijl van de film sprak mij persoonlijk niet zo aan. De film was namelijk een mix tussen animaties en camerabeelden van echte mensen. Die omschakeling steeds vond ik niet zo’n succes.
Ook zijn we een tijdje geleden naar een evenement geweest waar geld werd ingezameld voor een activiste die opgepakt is bij het anti-Trump protest. Hetzelfde protest waar wij ook aanwezig bij zijn geweest dus. De activiste was erg actief in Ferguson tijdens de protesten in 2014. Vandaar dat er ook erg veel Ferguson activisten bij deze avond aanwezig waren om haar te steunen. Het ingezamelde geld is om haar rechtszaak te kunnen betalen. Er zijn namelijk veel activisten die helemaal geen geld hebben voor de proceskosten. Daarnaast laten de processen vaak lang op zich wachten, wat emotioneel gezien ook heel moeilijk kan zijn. Je kan het dan immers niet afsluiten. Deze week waren er bijvoorbeeld zelfs nog een aantal rechtszaken tegen activisten die gaan over de protesten in 2014. Ik vind het vreemd dat zulke schijnbaar “makkelijke” processen 20 maanden op zich laten wachten.
Daarnaast hebben we vorig weekend meegelopen in een mars voor PAVE (People Against Violence Everywhere); Mensen Tegen Geweld Overal. Deze mars werd, net zoals de basketbalwedstrijd van een tijdje geleden, georganiseerd door een man die probeert een brug te creëren tussen de gemeenschap en de politie. We hadden ons verzameld in een park bij ons in de wijk, maar het duurde eerst nog ruim anderhalf uur voordat de mars begon. In de tussentijd stond iedereen een beetje met elkaar te praten. Ook was er een Afro-Amerikaanse politieagent die van de gelegenheid gebruik maakte om met de buurtkinderen een bal, zo’n ovale bal van American Football, over te gooien. In de mars liepen ook politieagenten mee en na afloop van de mars gingen we met z’n allen naar een wijkcentrum bij ons in de straat. Daar waren verschillende sprekers. De boodschap was met name dat je van jezelf moet houden voor je van een ander kan houden en dat je je passie moet volgen, omdat iedereen zijn eigen roeping heeft.
Ook zijn we vorige week naar het Nationale Bluesmuseum geweest. Dat is een museum in St. Louis dat deze maand geopend is. We hebben verschillende soorten blues kunnen luisteren daar en hebben gezien en gehoord welke andere soorten muziek allemaal geïnspireerd zijn door blues. Het was extra leuk om hier rond te lopen, aangezien wij beiden anderhalf jaar geleden een vak hebben gevolgd dat heet “Popmuziek en Popcultuur”. Daarbij lag de nadruk op allerlei verschillende muziekstromingen en de blues is een van de stromingen die (bijna) alle andere heeft geïnspireerd. Heel tof dus om daar rond te lopen. Zelf was ik ook erg gecharmeerd van het volgende citaat van Muddy Waters dat op een muur stond geschreven: “Blues had a baby and they named it Rock and Roll ”. Ik ben zoals jullie weten namelijk een echte Elvis fan ;).
Afgelopen zaterdag was onze laatste open mic. Daar zijn we heen geweest met een jongen uit Togo die we in de rij bij de supermarkt hebben leren kennen. Hij stelde voor om naar een dansavond te gaan, maar in plaats daarvan hebben wij hem geïntroduceerd met de open mics. Hij vertelde ons dat hij de loterij had gewonnen met een spelletje en op die manier uitgenodigd was om naar de Verenigde Staten te komen om te wonen. Hij wilde eigenlijk helemaal niet in de Amerika wonen, maar het lot had het voor hem besloten, aldus vertelde hij. Het was een gezellige avond, hoewel het voor mij ook wel een spannende avond was. Ik heb namelijk zelf ook op het podium gestaan om twee van mijn gedichten voor te dragen. Gelukkig verliep het prima en ik kreeg het idee dat men het wel tof vond dat ook ik mezelf bloot durfde te geven in een zaal vol mensen.
Afgelopen zondagavond zijn we naar een optreden van een Afrikaans kinderkoor gegaan. Het koor komt uit Oeganda en toert door Amerika om bekendheid te creëren voor Watoto. Watoto is een christelijke organisatie die probeert wezen en kwetsbare vrouwen in Oeganda een veilige plek te bieden. Het optreden van het koor duurde ongeveer twee uur, en tussen allerlei christelijke liederen door werd, naar mijn idee, geprobeerd ons te bekeren. Ze bleven het publiek aanmoedigen om met hen te bidden en vertelden allerlei verhalen over hoe goed God voor hen geweest was. Aan het optreden hielden Thirza en ik beiden een beetje een vreemd gevoel over.
Maandag waren van plan om voor twee dagen naar Chicago te gaan met iemand die we hier hebben leren kennen. Echter, omstandigheden gooiden roet in het eten en dus ging de trip niet door. Omdat we niet meer naar Chicago gingen, stonden de afgelopen dagen in het teken van het schrijven van onze laatste rapportage. Doordat we alle 27 interviews, op één na, al getranscribeerd hebben, konden we veel citaten uit interviews gebruiken in onze laatste rapportage voor onze begeleider in Nederland. We hebben beiden een rapportage ingeleverd van ongeveer 50 pagina’s, waarvan 30 pagina’s aan de beantwoording van onze vier deelvragen. Ons onderzoek gaat over de motivaties van anti-racisme activisten. De deelvragen gaan met name over hoe men racisme ervaart in St. Louis en hoe dat invloed heeft op activisme, hoe de geschiedenis van racisme in de Verenigde Staten beleefd wordt en hoe dat invloed heeft op activisme, hoe men aankijkt tegen de Amerikaanse samenleving, de eigen Amerikaanse identiteit en hoe dat invloed heeft op activisme en tot slot welke persoonlijke redenen men heeft om te vechten tegen racisme en welke strategieën en organisaties men in die strijd gebruikt. In juni hopen we onze scriptie helemaal af te hebben. Tegen die tijd zal ik hier een link plaatsen naar onze scriptie voor de geïnteresseerden.
Na drie en halve dag schrijven aan onze laatste rapportage vonden wij dat we wel een beetje zon hadden verdiend. Deze week is het namelijk heerlijk weer hier. Zo’n 20, 25 graden met een strak blauwe lucht. We hebben na het inleveren van de rapportage daarop geproost met een cocktail op het terras. Dat de rapportage is ingeleverd, betekent overigens niet dat wij stoppen met interviewen. We hebben namelijk nog twee interviews op het programma staan. Echter, we kunnen wel iets meer ontspannen nu en richten ons nu op de toeristische dingen die we nog willen zien in St. Louis. Zo zijn we gisteren naar een honkbalwedstrijd van de plaatselijke club gegaan: Milwaukee Brewers tegen de St. Louis Cardinals. Het was net alsof we in een Amerikaanse film terecht gekomen waren. Iedereen in het stadion was gekleed in de kleuren van de Cardinals: rood en wit. Wijzelf voldeden niet aan de dresscode, maar ik had wel een petje op van de Cardinals welke ik een aantal weken geleden al gekocht had. De lucht was strak blauw en we zaten op de 4e ring. We hadden dus een ontzettend mooi uitzicht. Bekijk de foto’s maar! Het werd uiteindelijk 0-7 voor de Cardinals. Sommige punten werden zelfs behaald door middel van een homerun. Na een homerun was er dan vuurwerk naast het grote scorebord. Tijdens de wedstrijd zongen mensen niet echt zoals bij voetbalwedstrijden, men klapte meer mee op ritmes. Ik weet niet goed hoe ik die ritmes moet omschrijven, maar het klonk mij in ieder geval ontzettend Amerikaans in de oren. Na afloop van de wedstrijd gingen we eten bij Pi. Het restaurant waar ze de lekkerste pizza’s hebben.
Vandaag hebben zijn we naar de Gateway Arch geweest. We konden helemaal in de top van de boog komen met een klein liftje. Het was heel tof om zo hoog over de stad uit te kijken, maar zo’n mooi panorama als je bijvoorbeeld vanaf de Eiffeltoren of vanaf de Fernsehturm in Berlijn hebt, was er hier niet. Het waren namelijk zulke kleine raampjes dat je er nauwelijks goed doorheen kon kijken helaas. Daarna zijn we naar het boothuis in Forest Park gegaan. Forest Park is een van de grootste stadsparken in heel Amerika. We fietsen vaak door Forest Park heen, maar vandaag hebben we vooral lekker genoten van het mooie weer en van het uitzicht over het meer. Vanavond gaan we nog even wat eten met een van de mensen met wie we hier het best bevriend zijn. Voor morgen staan nog een of twee interviews op het programma. En zondag is het al de laatste dag dat we hier zullen zijn. We gaan dan de hele dag in het activistencafé zitten, zodat mensen die afscheid van ons willen nemen dat kunnen doen. We hebben een Facebook evenement aangemaakt waar we zo’n 50 mensen voor hebben uitgenodigd. Dus we zijn heel benieuwd wie er allemaal zullen komen. ’s Avonds laat worden we door iemand die we kennen van Couchsurfing naar het vliegveld gebracht, dat een klein uurtje rijden vanaf ons huis is. We vliegen maandagochtend om 06.15 van St. Louis naar Miami waar we vier uur later zullen aankomen. We hebben in Miami een overstap van 12 uur en dus vieren we Thirza’s verjaardag in Miami! Om 22.15 vertrekt ons tweede vliegtuig richting Madrid. Om 13.00 plaatselijke tijd zullen we daar aankomen, om om 15.50 ons derde en laatste vliegtuig te pakken richting Amsterdam. Hopelijk kunnen we dan op 19 april om half 7 ’s avonds weer veilig voet zetten op Nederlandse bodem.
Zoals ik al geschreven heb is dit mijn laatste blog dat ik zal schrijven vanuit Amerika. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn tijd hier waarin ik verschillende inspirerende personen mocht ontmoeten, maar ik kijk er toch ook wel naar uit om weer in Nederland te zijn. Om geen schoten meer te horen ’s avonds of laagvliegende helikopers te horen overvliegen, en om gewoon weer veilig over straat te kunnen lopen. Ik wil iedereen bedanken die m’n blog steeds heeft gelezen en ik kan niet wachten om jullie allemaal persoonlijk weer te zien en te spreken!
liefs Eline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
